Bir kez daha tavana bakıyorum,
Rüzgar, kalp acısını usulca taşır.
Gölgeler duvarda kırık danslar yapıyor,
Her nefes, dipsiz bir kuyuya düşmek gibi.

Kırık rüyalarda gece yarısı ağlıyor,
Sessiz geceler çığlıklarla bölünüyor.
Seni sevmek, bir yıldızı söndürmek gibi,
Aşk, zalim bir ok misali kalbime saplanıyor.

Her an, bir bıçak gibi derin,
Keskin yaralar açıyor içimde.
Kaybolmuş bir aşkın enkazında,
Zincirlerin yükü gibi ağır bir yalnızlık,
Her hatıra, bir pranga gibi yüreği sarıyor.

Gece sabaha teslim olmuyor,
Güneş bulutların ardında kaybolmuş.
Sessizlik, yudumladığım zehir gibi,
Ve bu gözyaşları, kar taneleri gibi yanıyor.

Umutsuzluk girdabında kaybolmuş,
Hatıralar, kördüğüm bir labirent.
Beni özgür bırakmanı diliyorum,
Aşk, acı veren bir melodi gibi yankılanıyor.

Sabah doğmaz, güneş ufukta sönmüş,
Sessiz bir ezgiyle yankılar boğuluyor.
Bütün bu gözyaşları, yanan kor gibi iz bırakıyor,
Ve ruhum, arzu ağında tükeniyor.