Artık hiç şiir yazmıyorsun dedi
Tüm güzel duygularımın katili olan

Dedim; şiir yazılmaz ki, yaşanır
Yaşanmayan şiir sadece aldatmacadır
Üstelik şair değilim ki ben, şiirin ta kendisiyken...

Bilmiyor ki;
İlk kez içim içime sığmıyor
Ve ilk kez sevinçten değil, hüzünden
Derin ve gerçek bir hüzünden.

Taptığım, hatta hayatım boyunca üzerine şiirler yazdığım bir çok inanç kökünden sarsılırken, ben bu sarsıntı sırasında neye, kime, ne için ve nasıl tutumacağımı şaşırmışken şiir yazmak

Beni daima zorlayan, hiç de nazlamayan bir hayata karşı anlamsız/sahte methiyeler düzmek gibi bir şey olurdu

Oysa ben ki, bende yeri kocaman olan insanların
bana kıyıda köşede, eh işte, zoraki bir yer ayırdıklarını farkettiğim an, sessizce ve sedasızca uzaklaştım hepsinden
Hayatlarında hiç var olmamışım, hiç tanımamışım gibi

Çünkü biliyorum ki;

Bazı evlerde kiracı olunmaz
Bazı yüreklerde misafir kalınmaz

Dört adalı olsa da kalp
Bazı kalplerde sana döşek bulunmaz

Hem her şeyi savaşarak kazanamaz ki insan, bazen geri çekilmek ve sessizce çıkmak gerekir, zira arkandan hiç kimsenin gelmeyeceği o yolculuklara...

Özlem SABA