Bazen, tutunmak zor gelir,
Bir avuç kum gibi akar avuçlarından,
Ne kadar sıkı sarsan da kalmaz elinde,
Değişmeyen bir dünyada kalırsın çaresizce...

Bir taş gibi ağırdır bazen umut,
Düşlerin omuzlarında yıkık bir yük,
Ve anlarsın ki değiştiremezsin her şeyi,
Bırakmak zorundasın belki de; özgürlüğe açılan bir kapı gibi...

Bırak, yüklerinle dolup taşmasın ruhun,
Bir pranga gibi bağlanmasın ayağına korkuların,
Değişmeyen bir dünyada esir olma,
Bırak ki yollar açılsın; özgürleşsin umutların...

Bazen bırakmak, vazgeçmek değil,
Bir çiçeği dalında sevmek gibi,
Bazen bırakmak, teslim olmak değil,
Kendi yolunda yürümek, kendi yüreğine dönmek gibi.

Değiştiremiyorsan bırak,
Tutundukça düşlerin karanlık olur,
Her şeyin bir zamanı, bir yeri var,
Bırak ki yeni umutlar bul kendine...

Çünkü bazen bırakmak, kendi kendini bulmak,
Bir nehir gibi akmak, kendi yolunda ilerlemek,
Her şeyden arınıp sadeleşmek,
Bırakmak, bazen özgürlüğe giden yolda şahlanmaktır...

Bahadır Hataylı/Eylül-2024/Namazgah/İST