Bir Şehir Uyurken
Bu şehir uyurken
ben seni aradım karanlık sokaklarında Kimi uyurgezer kimi aklını yitirmiş dedi Kulaklarımda bir uğultu Gözlerim matemi ağırlıyor Herkeste tasasız gülüşler Ben gittikçe yabancılaşıyorum Yakama yapışıyor geride bıraktıklarım Bedenime devasa bir öfke sinmiş Çözemediğim bir düğüm var Biraz ağlamaklıyım biraz öfkeli Hissetmiyorum artık ayazda donmuş gözyaşlarımı Bir zemheri daha dondurdu bizi Acımadı vurdu geçti ruhunu satanlar Şimdi söyle Kalabalıklar içindeki yalnızlığıma mı Yoksa boğazına kadar kire bulanmış nankör ruhlara mı tükürsem Ağıtını mı yaksam çaresizliğin Yoksa yeniden umuda mı sarılsam, bilemedim... __/Ehmed Kardok 31 Ekim 2024 |