unutmadım!
sustum hep, suskunluğuma inat
yankılandı içimde tüm haykırışlarım okşar gökyüzünü kederli bakışlar yansır masmavi sesimiz suskun şimdi avluya açılan pencere üzgün dalına tutunamayan yaprak mısralarda saklambaç oynayan sevgimiz unutulur sandın belki geride bıraktığın nemli hisler yalnız başına dolaşır bu şehirde bu sokaklar sensizliğimin tanığıdır kirpiklerime asılı kalan bir kaç damla sen kaldı senden miras. düşürmeye kıyamadığım... acılı bir annenin çığlığıyım sebepsiz ölmeler hep bana düşer her namlu kusmuğunda, oğullarım, kızlarım boğulur. bir ben kalırım acıların tek varisi bir de sana olan özlemim gecenin karasında yitip giden ben miyim yoksa ölüm doğuran sessizlik mi sırlara gebe serinliği kucaklasam diyorum kayıp gider annemin kollarından bu kundak, bu bebek bu sıcak duygu... 24 Agustos 2024 |