Yağmur yağmış.
Hava yine siyaha çalan gri.
Kim bilir kaç âşık ağlattı bu şehir,
Kaç aşk eskitti.

Yıllarca arayıp durduğum,

Didik didik ettiğim aşk’ı,
En bildik yerde bulacağım aklıma gelmezdi..

Ama aşıklar da lazım viranelere.

Yaşamla ölüm arasında ince bir çizgi üzerinde yürür gibi yaşıyorken hayatı.
Ey sevgili!
Beni son nefesimde kurtarmaya mı geldin
Yoksa bu aşk’ın son seferi mi?

Neden şimdi diye sormadan edemiyorum kendime.
Kim bilir belki de yıllardır ödediğim bedellerin cevabıydın sen...

İçimdeki fırtınanın sesi çok şiddetli.
Bir çoğalıyor, bir yok oluyor.
Ey ulu Allah’ım koru beni!

Önce gönlüme düşürdüğün sevginin,
Sonrada bu sevginin sınavını geçememekten
koru beni!

Kafam karışıyor, aklım almıyor.
Hayatımın en yorgun yerinde üzerime gelen bu delirmiş dalga da ne?
Ben mi deliriyorum
Yoksa hayat mı aklımı başımdan alıyor?

Yağmur yağıyor ve ben gözyaşlarımı saklamaya çalışmıyorum.
Gözyaşlarım yağmur damlalarına karışıp kaybolurken,
Kalbim isyan ediyor.
Oldu mu hayat, oldu mu bu sence.

Haykırsam sesim duyulacak.
Haykırmasam bu çelişki beni boğacak.
Ona bir nefes kadar yakınken
Bir o kadar uzak olmak...

Hayat, oldu mu bu şimdi?
Olmadı işte!

Özlem SABA
www.ozlemsaba.com