utandım elbet...aşk diye hüzün çalarken zulamdaki her plak, yemini tutmak olmazdı göçebe gölgeliklerde sanki bahara inat üşürken. ıssızlanmış bu yürekle, ben. iğne başı kadar korku bilmedim, utandım ama, insandan, hep. yalan söyledim. ki kazancım hiç olmadı yaşam çarparken suratıma, çığlık sevicilerden, sert. çokça susmak olduğundan tank ve tel örgü dışında kalmanın yolu bir zaman, bende sustum. sonrasında her şeye... nice gece penceremden süzüldü, nicesinde, ben. her kadın yoruldu böylesi paranoyaya eşlik etmekten, belki. ve belki ben hepsini affettim sırf bu yüzden... / düşlerimi satıyorum bazen, alıştıramadığım dan sağ gözümü, her karanlığa.../ şimdi, kirli sakallarında her şeyden yarım besleyen biri olarak kıymamalı insan diyorum. aşklarda martılar hala aç, gömlek cebimde son şiir, hala okunmamış dururken... |