Allah kahretsin herşeyi
Yağmur yağıyor Prag meydanına
Ruhunla dans ediyorum
Gözyaşlarım belli olmuyor şükür
Nazım hikmetin şiir yazdığı Kahvedeyim
Slavia
Ben varım
Sen varsın
Nazım var
Kafka var
Utanıyorlar kendilerinden
Onlar daldan dala aşık olmuş
Ben ise aynı hüzünlü şarkıda
Mapus
Dans ediyorum
Ağlıyorum
Vltada nehri saygı duruşunda
Akmıyor
Bize bakıyor herkes gibi
Allah kahretsin diyorum sonra
Herşeyi
Yağmur saklıyor
Karışıp yanaklardan akana
Kaçsan ne olur
Kalbin aklın yanında ise
Nazım üzülme diyor
Kafka kendi derdinde
Milena’sında O
Ben senle
Yağmurda dans edip
Uzak diyarlarda
Üniversite yolunda
Yürüdüğümüz geliyor
Aklıma
Yağmura katkı sunuyorum damlalarca
Başımı eğiyorum masaya
Ayaklarım biçare
İlk oturuşumuz geliyor aklına bu sefer
Ayaklar
Ağlıyorum
Kahretsin bitsin diyorum
Nazım yapma istesen de
Olmaz diyor
Olmuyor
Ah Milena düşünsene yan yana yürüyoruz
Hatırlatıyor Kafka
İnsansız sokaklarda ele ele
Yan yana yürüyorduk
Kahretsin
Ölüyorum nefessiz
Kaç adım attım kim bilir
Her adımda adınla
Müsaade istiyor Nazım gurbete
Kafka odasına
Ben sensizlikteki Sana
Kahretsin
Bitsin artık nefes
Gelsin son
Yağmurda hem de
Sonbahar da
Güz gülleri gibi
Tükensin
Aşıklar şehrinden kaçıp
Aşklar şehrine
Ne değişir ki
Kalbinde çakılı ise
Aklında kazılı
Saçı tepesinde bukle
Birini görse
Ağlayan
Kahretsin
Bitsin
Bitsin artık nefes
Dayanılmıyor