İRİS
kaçıp saklandığım gece
ve örtündüğüm yalnızlık nereden bilsin ki koynumda kaç yıldız emzirdiğimi dölü bir kez bile sahici bir karanlığa gömülmemişken... bir kez bile ihanet etmeden hiçbir gündüze heybeme katıp dışlanmış tüm mevsimleri ve kokularına yüz çevirmeden ortalık çiçeklerinin sırrı kanadına düşmüş bir kelebeğin gizinde hayatın kaburgasına saplanmış bir salıncak gibi bir ileri bir geri aradım durdum manayı bazı döşeklere baharlar neden gece iner? ve rengi çalınmış bir irisi andırırken dünya ışık neden hep, karanlığa düşer?!? Özlem SABA |