Onların, kimseleri vardı
Yuvaları
O yuvanın içinde
Sımsıcak sarılışları

Mis gibi reçel korkardı koridorları
Damağa yapışan çileksi tatları
Lavantalı çarşafları...

Bir de bahçeleri vardı!

Behçelerinde;
Salkım söğüt ağaçları
Altında
Bir o yana
Bir bu yana koşuşturan çocuklukları

Ağaçlarında, iki ucu bağlı bir halat vardı
Ortasında bir minder
Gidip geliyorlardı
Geçmiş ve geleceğin gölgesinde
Yağmalanmamıştı hayatları

İki gün üstüste, görmemiştim hiç ağladıklarını
Taranırken bile, hiç yolunmamıştı saçları
Ve tekmelenmemişti hiç onurları

Ne zaman ayakları tökezlese
Tutunuyorlardı geçmişe
Sarılarak geçmişteki öpüşlere,
Koşulsuz sevgilere...

Bırak dizlerinin parçalanmasını
Kanamıyordu, burunları bile...

Ben ise;
Oturmuş bir merdivende
Dün ve bugünün
Kaçıncı basamakta başlayıp bittiğini bile
henüz bilmeden
Bir ileri, bir geri
Kendimi sallıyordum

Kucağımda
Kimseye düşmesin diye sımsıkı tuttuğum
Avuç avuç gözyaşları
Bir de cigara yakıyordum,
kaybolmuş çocukluğumun üstüne

İçimde kendi kendime kurduğum
Gıcırtısı hiç susmayan salıncaklarda...

Özlem SABA