Daha dün gibi
Zıvanadan çıkmış duyguların
Ve söz geçirilememiş heveslerin
Kör ettiği mağaralarda
Gündüzün perileri
Gecenin cinlerini sayardık...

Ne kadar delirirse delirsin
Kalbini elinden hiç düşürmeyen
Kentine değil,
Kendine büyüyen bir meczup gibi

Mevsimlik aşklar biriktirip
Kışlık ödünler hazırlardık...

Kendi yağmurlarımızda dolaşıp
Kendi yanışımızda ısınırdık durmadan...

Okutmaya gücü yetmeyen babaların çocuklarını
Devlet alırdı kendine...

Kimi kaybolurdu sahiden
Kiminin de çalınırdı ruhları,
Bilmem hangi karanlık meclislerde...

Evde kalanlar ise evine büyür
Yada on beşinde satılırdı başka bir eve...

Kaderini sevmeyen anneler ise
İlk oğlunu sırtlan
En cılız kız çocuğunu kurban seçerdi kendine...

Sade kaderleri değil
Kederleri de benzesin diye birbirine...

Daha dün gibi...
Sanki hiç doğurulmamış
Doğmuş olsalar bile, sahiplenilmemiş
Kayıp çocuklar gibi
Telaşlarımızla yarışır
Umutlarımızla oynardık oyuncak diye...

Aslında, gerçek bir annedir
Bir bebeğin gerçek sahibi

Belki de ondandır
Bebeklerimizi bile biz dikerdik
Sahiplenmeyi öğrenelim diye...

Paralı sevinçlerimiz olmadı bizlerin hiç
Ne varsa ikinci eldi
işportadan düşme...

Duygular bile...

Bilmem kaç kişilik bir hanede
Bir öncekini sevmekten
Yorgun düşerdi sevgimiz de...

Fakat yine de sımsıkı sarılmıştık geleceğe
Sarılacak bir şeyler bulurduk hep kendimize

Toplu iğne başı kadar görünse de ışık
İnanmıştık aydınlık günlere

Bir paşanın potin sesleri mireng
Sözleri mihenk olmuştu kalbimize

"Ey Türk gençliği..."

Yoksa boşuna tutmadık biz o nöbetleri
Boşuna ağlamadık karanlık dehlizlerde

Sandallar yapıp göz yaşlarımız üstüne
Hayal etmedik kendimizi, masmavi denizlerde

Hani derler ya;
Sözü yerinde kullanmak lazım diye
Zamanı da yerinde kullanmak lazımmış işte

Bunca yıl göz yummak çok fazlaydı bence de
Geleceğimizi, umutlarımızı, heveslerimizi,
Tutunduğumuz ne varsa, iyi, güzel, doğruluk adına
Onları bile bizden çalan, bir karanlık Hain’e...

Özlem SABA