desem ki;
benim de bir zamanlar ümidim vardı.
istiridyeden zorla oyulmuş inciler gibi,
sen gibi kokardı desem!
inanır mıydın?

ne işe yarar,
her şeyi kaçırmışlığımızdan bahsetsek şimdi
şimdinin tozlu rafları,
ve geçmişin altın çağında,
tüm zamanlarıma nüfuz eden sen,
hiç bir yolun sonunda yoktun…

ne diyelim,
göğsünde huzur da nasip değilmiş bana.

nasip değilmiş hiç bir düşümüz.
için için yanan sevişmelerimiz,
ne acı!
nasipte yokmuş hiç biri.
sevdiğim her şey gibi, bizden gitti.

dudaklarımın kıvrımında senden kalan o iz,
acıtsın diye canımı, hiç gitmediler.
neye yarar şimdi resimlerdeki öpüşlerim.
hepsi zamanın çatı katında çürüyüp gittiler...

desem ki;
benim de bir zamanlar ümidim vardı.
ümitler şimdi yerini hüzünlere bıraktı

ah hüzün !
benim aşüfte kadınım.
nasıl büyürsün koynumda.
vakitli vakitsiz nasıl da okuyorsun canıma…

kızgın güneş,
deli rüzgar!
üzerinde sevişmek nasip olmamış döşeklerin çürütmüş şiltesini.
gözyaşlarımdır bağrına düşen toprağın,
yağmur sanman ondandır.
ha çatladı, ha çatlayacak acının tohumları.
ben yeterince ağladım ikimizin yerine,
sen sil gözyaşlarını…

biliyor musun sevgilim?
benim hiç ümidim kalmadı!
bir türlü vakit gelmedi.
mevsim dönmedi.
hem bak!
güvercinler de terk ediyor şehri.
çok üşüyorum ben.
acep sen ne haldesin?

Özlem SABA