SON RAKS
Ne üzerime serilmiş gökyüzü
Ne de şu ayağımın altında ezilen toprak Ne bir göz kırpışıma meftun olan deniz Ne de saçlarıma tüneyen rüzgâr Ve binlerce kelebeği salarken göğüs kafesimden göğe Ben tüm bunlardan vaz geçip Bir tek seni çekiyorum içime Yaşam diye! Aşk’ın son raksını ederken bu bahçede Bastığım toprak Daldığım deniz Uçtuğum rüzgâr Aldığım nefes Sen isen eğer Sensiz yaşadığım bu hayatın adı ne? Özlem SABA |