İnsan bu, ne yapsa
Ne yana dönse aşkı görüyor her yerde
Sevmesini bilirse

İster puslu havada
İster sonsuz maviliklerde
Gösterir o kendini

Bir bir giyilip soyuldu tüm renkler
Siyah hüzünler
Gri ümitsizlikler

Ama yetti
Yetti artık, Mat ölümler

Bir de beyaz vardı
Yalnızlık kıyılarından süzülmüş bir gemi gibi
Bu kez gün doğumuna yelken açmış
Sarı, sıcak, turuncu
Biraz mahçup, biraz şehvetli

Dümende kaptan vardı,
Tayfada şaşkınlık, heyecan
Güvertede bir bakış vardı
Hep o buğulu gözleri arayan

Susulacak kadar yaşandı,
Konuşacak kadar susuldu zaten

Şimdi hep bir ağızdan söyleme vakti
Aşk her zaman vardı
Ve her yerdeydi

Günlerden pazardı
Renklerden pembe

Sahi aşkın bir rengi de var mıydı dedi biri
Yüz kızartan
Göz kamaştıran

Tıpkı bir ebemkuşağı gibi
Ebruli gecelerde, yeniden doğduran...

Özlem SABA