Damla olup gözlerinden,
Aktım artık en sonunda.
O sitemli sözlerinden,
Bıktım artık en sonunda.

Bu gönlümü yora yora,
Bilsen nasıl düştüm dara?
Hayalimi dört duvara,
Tıktım artık en sonunda.

Ne bıraktın bak geriye?
Kulağıma bir hediye.
Azabını küpe diye,
Taktım artık en sonunda.

Kâr ettin mi düşmanlıktan?
Şimdi ağla pişmanlıktan.
Ne yazık ki insanlıktan,
Çıktım artık en sonunda.

Gülsüz koyup baharları,
Kuruttun ya pınarları,
Hiddetimden çınarları,
Yıktım artık en sonunda.

Gecesinde gündüzünde,
Âh çekince yeryüzünde,
Şimşek gibi gökyüzünde,
Çaktım artık en sonunda.

Dert dayandı hudutlara.
Aşkı kattım barutlara.
Son mermiyi umutlara,
Sıktım artık en sonunda.

Çok özledim dumanları.
Dost edindim yangınları.
Sensiz bütün mekânları,
Yaktım artık en sonunda.

Diken oldun yollarıma.
Zincir vurdun kollarıma.
Geçip giden yıllarıma,
Baktım artık en sonunda.

İbrahim Halil MANTIOĞLU