Morun ihtişamıyla aşk ile bütünleşememişti dudakları.
Kalbi yorgun, vücudu dirençsizdi, kırgındı bir o kadar da yoksuldu ümitleri...
Yüzünde, gözünde beliren tonlarca acıyla
İçinde biriken zehirlerle üçe çeyrek kala zamanlarda
Umudun pençesine kırbaç vurdular...

İki halkalı bağlılığın yarattığı enkazla
Uzunca bakışın esaretiyle
Zarafetin kıstaslı renginde sevişmeyi bilememiş
Uzun saçlarıyla, güzel yüzüyle etrafa gülücükler saçmayı başaramamıştı...

Korkutmuştu onu adım attığı her yol...
Hele ki geçmişe sünger çekip yeni bir sayfa açmanın derdine girmişken
Hayatın ağır sancılarıyla kalakalmışken
Hüznün gizi yiyip bitirmişti onu...

Unutulmamalıdır ki:
Bazı insanların sırlıdır, şiirdir yürekleri
İçlerindeki gizi sevginin aydınlığı için kullanıp kim bilir?
Gün gelecek umudun pençesine kırbaç vurdurmadan aşkla dokuyacaklar evreni ışıldayan yıldızlar eşliğinde...

Mehmet ÖKSÜZ