kendi yazdığı öyküde
en uzun süreyi alan fiğüranım ben,
bir gün gelecek
bir gün gülecek diye sahte kahraman.
durgun sularda daireler çizerek kaybolurken,
ki, dost gözlerde revizyonistlikle suçlanıp,
uzak durulmaya çalışılmam, hep bundan.
boşver...

ağıdıma ses meraklısını zaten bulsam
başka hangi yaraya sarmak isterdim ki kendimi?
ve dahi kendime bile küsmelerden az evvel.
yeni yetme dil yangınlarından aşk ve ahlaka dair
ve zerre yaşanmışlık
ve zerre cinsellik bulaşmamış hiçbir şey öğrenmeden üstelik !
boşver...

ey aşk !
varlığına şükretmeli mi bilmem ama,
iyi ki varsın sonuçta, iyi ki varsın
ekmek kırıntısı olup kışın bu zamanlarında
serçe çaresizliğine derman olsanda, biraz.
biraz, çünkü üşüyorum sen yanımla balkona çıkıp
ekmek doğrarken meçhulün gözlerinde ateş, rüyalarımla.
istemezsen, boşver...

/ sarılırken kıyı umuduyla kayıp kirpiğinin her bir teline ben,
istediğimin sadece sen olduğunu,
ses düşen gecelerde kendimi yağmalamalardan çok bıktığımı,
çok, unutma.../

ha, seviyormuşum meğer ben senin kışını
mavi buzlara dönüşüp sarkarken saçaklarından...