Papatyam!
Doğduğun aile, ortam ve şartlar kaderindir
Kimisi varlığa, kimisi de yokluğa doğar
Ben de bir gecekondu semtinde doğup büyüdüm
Ve seni orada tanıdım, sevdim
Ama bil ki ben seni kavuşuruz diye sevmedim
Hesapsız ve kitapsız sevdim
Hayatımda çok şey değişse de
Gönlümde değişmeyen tek şey
Sen ve senin içimde yanan aşk ateşin
O da sönmedi zaten
Yaşadığım sürece de sönmeyecek
Aslında sen benden gitmişsin
Giderken de benden çok şeyler götürmüşsün
Anılar, kokun, o gülüşün
Beni benden alan bakışların yok artık
Sensiz bu dünya boş
Tek başıma kalmışım ve yalnızım
Dünyam artık renksiz
Varsa da siyah ve karanlık
Aklıma hep seni ilk görüşüm
İlk elinden tutuşum gelir
Nasıl da ısınmıştı ellerim?
Artık soğuk, yaz sıcağında bile üşüyor
Gezdiğimiz yerler
Oturduğumuz pastane köşesi öylece duruyor
Ama sensiz, artık bir anlamı da yok
Oysa ben adını kalbime yazmıştım
Hem de silinmemecesine
Dünya seninle güzeldi, yaşamak bile
Kendi kendime sessiz sorular soruyorum
Cevabı ise yok, çünkü cevapların hepsi sende
Konuşmaya bile korkuyorum
Acı çekiyorum ve seni özlüyorum
Halimi soranlara, iyiyim diyorum, olmasam da
Gözlerime karanlıklar çökmüş
Yüreğimde sana dair kavuşma umutlarım solmuş
İçimde iyileşmez, kapanmaz bir yarasın sürekli kanayan
Ayrılığın resmini, hasretini
Şu geçit vermez, zalim dağlara çizdim
Gecenin ayazında bakıp bakıp ısınıyorum
Isınırken belki de gecenin en karanlığında
Seni benden koparacak ölümü
Evet, ölümü bekliyorum sensiz
Sen olmadıktan sonra varsın ölüm de gelsin
Gelsin de alsın beni…