Papatyam!
Buralardan her gün gencecik fidanlar
Bayrağa sarılarak, memleketlerine, sevdiklerine
Arkadaşlarının gözyaşları eşliğinde
Asker selamı verilerek gönderiliyor
Ya gittikleri yerde yaşanacaklar?
İşte bunlar daha da acı
Feryat, figanlar, saçını başını yolan analar, babalar
Kardeşler, nişanlılar ya da eşler
Olur da bir gün, buradan gidenlere yakılan ağıtlar gibi
Sen de benim için ağlar mısın?
Ağıtlar yakar mısın, arkamdan?
Ama bil ki ben istemem
Senin, o kahverengi gözlerinden yaş gelmesin
O gözlerin, yüzün hep gülsün
Ben sana kıyamam, seni kırıp üzemem
Çünkü sen papatyasın
Bilirim ki narinsin, boynunu büker solar gidersin
Sen ne sol, ne de git Papatyam!
Belki bir gün yaraların kabuk bağlar ve beni unutursun
İşte o zaman bu dünyada ne ismim ne de cismim kalır
Bir insan nasıl doğduysa, vakti gelince de ölür
Er ya da geç, ecel derler buna
Şu dünya, bir bana zalim oldu
Herkesi içine sığdırdı da bir beni sığdıramadı
İstediklerimi, en önemlisi de seni vermedi
Herkes yaptığı hataların bedelini öder
Ben de yaptığım hatanın bedelini ödüyorum, ödetmiyorum
Herkesin içinde bir cehennemi ve bir hapishanesi vardır
İnsan, kendisini oraya hapseder
Ya da cehennem ateşine atar kendini cezalandırır
Vicdan muhasebesidir bu
Bana sadece, seni sevdim, de!
De ki ben ömrümün sonuna
Son nefesime kadar seni bekleyeyim
Eğer bir gün sensiz ölürsem
Beni doğduğum topraklarıma götürün, orada yatayım
Bu dağlar soğuk, kan kokuyor burada yatmayayım
Papatyam, sana değil bana soğuk buralar
Her şey üstüme geliyor, beni boğuyor
Son kez köyümü, doğup yaşadığım, dağlarında koştuğum
Soğuk sularından içtiğim köyüme gideyim
Ve havasını soluyayım
Ben hiçbir zaman evlenemeyeceğim
Çünkü sen yoksun Papatyam!
İnsanın içinde hiçbir kimseye anlatamadığı şeyler vardır
Hatta kendine bile
Bunlar insana yük olur ve bir ömür boyu taşınır
Sen bunları takma kafana, bir şey olacaksa olur
Çünkü sen ne yaparsan yap gerisi boştur
Şimdi sen yanımda olsan, ben daha güçlü olurdum
Her zorluğa göğüs gererdim
Hatta dünyaya meydan okurdum
Merhamet;
Bazen insana yapmaması gereken şeyleri yaptırır
Sen de buna, iyilikten maraz doğar, dersin
Bugün, benim gibi gökyüzü de hüzünlenmiş
Bulutlar kararıp ağlamakta
Akıttığı gözyaşları
Geçit vermeyen bu zalim dağları ıslatmakta
Islatırken özlem, hasret yağdırmakta taşına, toprağına
Sensizlikten biçare yanan bedenime
Sonra bir güneş açar gözlerimi kamaştıran
Işıklarında seni görürüm
Isıtırsın içimi bakışınla, sıcaklığınla
O sıcaklık hiç bitmesin, ya da köyüme götürün
Köyümün kara toprağı sarsın beni…