Papatyam!
Çölde çiçek açar mı?
Bilirim ki açmaz
Artık benim yüreğim de çöl gibi sensiz
Ve ben burada güneşten değil
Sensizlikten soldum, kurudum
Biliyor musun Papatyam?
Çok hayalim vardı
Arkadaşlar bana hayalperest derlerdi
Ama hiçbir hayalim gerçek olmadı
Kader mi, bilmem ama artık dünyadan
Hayattan umudumu kestim
İçimde umudun kırıntısı bile kalmadı
Unutma, bir insan sadece vurularak öldürülmez
Hayalleri, geleceği elinden alınarak da öldürülür
Tıpkı bana yaptıkları gibi
Artık insanların yüzüne bakamaz oldum
Kimse yaptığının bedelini ödemezken
Ben yapmadığım şeylerin bedelini ödüyorum
Çünkü acizim ve elimden bir şey gelmiyor
Sen gittikten sonra ise tüm hayallerim başıma yıkıldı
Önceleri bedenime ve ruhuma çok zarar verdim
Artık dağılan ruhumu bir daha toparlamam da mümkün değil
Çünkü içimdeki çölde biriktirdiğim, çok travma, acı var
Bilmiyorum, belki de sensizlikten delirdim…