Papatyam!
Bahtımın karanlıklarından, yaşanmamışlıklarımızdan
Aşk şiirleri biriktiriyorum sana
Ve ne varsa sana dair, hatıralar sandığında saklıyorum
Gün gelir de göç görünürse dönülmez yollarda
Ne olur bul yazdıklarımı, sakladığım mahzenimden
Öyle bir zaman ayır ki kendine
Önce hayal bir düş kur geçen yıllara dair
Hepsini, yaşadıklarımızı bir bir hatırla
Sonra da bak gökyüzüne, yıldızlara, denize
İçine çek, sevdiğin çiçeklerin kokusunu benim yerime
En çokta sen kokan papatya diyerek
Seslen uzaklardaki dağlara, ağaçlara, rüzgâra usul usul
Ağlama şiirlerimi okurken
Acı bir tebessüm yeter pişmanlığına
Kan kırmızısı çayından içerken
Nasıl bir sevdaya tutulmuş de
Ara bul beni mısralarımda
En içli şarkılar dinle, yüreğinde dolaştır beni
Yazdığım şiirlerin dilini çözmeye çalış
Her satırında aşkının lavlarının sana püskürdüğünü gör
Çağlayanlar gibi coşkusunu hisset
Bil ki vurulmuştur sana yaralı ceylan misali gönlüm
Ve hep yollarını gözledim, belki bir gün gelirsin diye
Ah ne çok bekledim seni bir bilesin
Boş ver dudak bük gelip geçene
Dört mevsim baharlarımıza
Ben hep boyun büktüm talihime küsmüş kadere
Oysa alın yazımız bir ömürlük olsun istemiştim
Nice geceler tükettim sensizlikte mehtabı gözlerken
Yatağım buz kesti, baş koyamadım yastığıma
Üşümem ne güzden ne de kıştan
Sıcaklığını aradım her doğan güneşten
Ay ışığı düşen kahverengi gözlerin bir rüya idi gözlerimde
Günyüzü görmemiş bahtımın karanlığında aydınlığım olan
Ve ben hala yokluğunda, sana aşk şiirleri biriktiriyorum...