"Eşin var, aşiyanın var, baharın var ki beklerdin;
Kıyametler koparmak neydi, ey bülbül, nedir derdin?"
"BÜLBÜL" Mehmet Âkif Ersoy

SESSİZ MATEM
Dostuna bile hiç yoktu güvenin
Oysaki herkesten çoktu sevenin
Ruhunu esir almış nefretin kinin
Bu matem senin değil kimsenin

Her taraf yansada yanmazdı evin
Gün senin günün neşelen sevin
Bir uğultuyla eser hayat dediğin
Kül eder herşeyini söner alevin

Gül biterdi hani bastığın yerde
Bir ömür yaşadın düşmeden derde
Ayrılık dert keder yoktu kaderde
Dönde bak arkana dostların nerde

Onca yol içinde şaşmazdı yolun
Hiç belli olmazdı sağın ve solun
Ansızın kırıldı kanadın kolun
Böylemi olacaktı olmayan sonun

Her çeşme başında dolarken testin
Dostlarınla bir bir selamı kestin
Kendini şaşırıp poyrazdan ettin
Şimdi kendine bile geçmiyor destin

Alem sele gitsede gitmezdin sele
O güzel günlerin savruldu yele
Onca hayat yaşadın bir düşün hele
Sende boyun eğersin birgün ecele

Bu koca dünyanın sahibi sendin
Her türlü zevklerin talibi sendin
Bütün savaşların galibi sendin
O halde neden Azrail’e canını verdin

Her zaman gülerdin hiç yoktu derdin
Kimseyi görmezdin bir benim derdin
Onca gül bağından gonca gül derdin
Kendi elinle hepsini ellere verdin

Dünya batsada batmazdı gemin
O halde söyle neden matemin
Bin bir hevesle kendinden emin
Ağlayan gözlerin gülmüştü demin

Bu koca dünyada yoktu emsalin
Meleklerdi senin bir tek misalin
Geri çevrilmezdi hiçbir hayalin
Oysa ki şimdi perişan halin

Senin arzuların herşeyden üstün
En ihtişamlı hayatlar seninle bütün
Gösteriş zenginlik kokardı üstün
Hepsini bıraktın hayata küstün

Her daim sevinçle gülerdi yüzün
Tanışın değildi keder ve hüzün
Neden sonra birden karardı gözün
Hiç kimseye artık geçmiyor sözün

Ayağının altında dağ bile yoldu
Acele etmezdin zamanın boldu
Yaş akmayan gözlerin yaşlarla doldu
Bir nefeste bütün zamanın doldu

Bu koca dünyayı gezdin dolaştın
Her türlü arzuna her an ulaştın
Yine de az buldun dağları aştın
Düz ovaya inmeden yolunu şaştın

İstediğin yerlere yağmur yağardı
Sanki güneşler bile sana doğardı
Hırs ve ihtiraslar seni boğardı
Sonunda kar yağdı saçın ağardı

Hayır biranda bitemez bütün kaderin
Daha yaşanmadı henüz güzel günlerin
Bir köşeye kazılmış derin mi derin
Sen ölmeden asla dolmuyor yerin

Yorulduğun yerlere hanlar yapardın
Ham iken dalından meyve kopardın
Almaya çalışırken dalını kırdın
Artık geri dönsende görünmez ardın

Sevdiğin vardı sevenin vardı
Doyumsuz ruhuna bu cihan dardı
Kara toprak dediğin senide sardı
Sevenler sevilenler nerede kaldı

Geleceğe dair hayaller kurdun
Bu fani dünyaya saltanat kurdun
Herşeyin boldu saçtın savurdun
Hani ölümede meydan okurdun
Kurbanı oldun şimdi kuşunan kurdun

Gözünde kimsenin değeri yoktu
Herşeyin tamamdı dahası çoktu
Ölmek senin için alevden oktu
Onu da Azrail kalbine soktu
#1000
26 Nisan 1999 Pazartesi (2:40)
✒ Emrah İslam Kurt