KARANLIK DÜŞÜNCELERİN YOLCULUĞUBazen karanlıkların içinde yok olup gidersin Kimse duymaz, küçük bir tebessümle iyi olduğunu düşünürler Gülmek veya eğlenmek midir mutluluk İnsan mutluyken ağlayamaz mı Onu yiyip bitiren acıları hissedemez mı Dinlemekten çok anlamaktır önemli olan. Fakat beni kim anlayacak? Hissettiklerimi, yaşadıklarımı kim anlayacak Bir hiçliğe sürükleniyor gibiyim Sessiz sessiz, özgürlüğe uçan kanadım kırıldı Her geçen gün zaman geçiyor, peki ya neden unutturmuyor Zaman herşeyin ilacı derlerdi Fakat zehiri ilaçtan ayıran dozu değilmidir Zaman birşeyleri telafi ederken yeni felaketler yaratıyor Peki ya ben bunu üstesinden nasıl geleceğim Hayatımın bu yolculuğunun ne zaman sonra ereceği belli değilken, zaman hangi birini geçirecek? Beklemek her geçen gün beni yokoluşa sürüklüyor Çevremde kimse yok veya beni hayata bağlayan herhangi bir amaç. Peki bunlar nasıl geçicek? Hayatımı değiştirmem için umut gerekmiyor mu Peki ben o umuda nasıl bağlanıcam yaşamaktan nefret ederken Yaşadığım yer beni asla geliştirmeyecekse Saatlerimi teknolojinin önünden geçirceksem benim hayatım nasıl yön alıcak Bu karamsarlık beni yiyip bitiriyor Hayatım da bitiyor Ne yapacağım hakkında hiç bir fikrim yok Işığı görmek istiyorum Lakin göremiyorum ışığa doğru koşmayı çok denedim Ne zaman birşeylerin peşinde hevesle koşsam, daha da mahvoluyorum Bazen olmayınca olmuyormuş Belki de yeni bir hayata koyulmalıyım Herşeyi geride bırakıp , peki bunu nasıl yapacağım Çevremdeki zararlardan kaçabilir lakin aklımdakilerden kaçamam Kendimi uçurumun kenarında hissediyorum Fakat atlamak istemiyorum Anlamak güç fakat ben kendimi değil aklımdakileri öldürmek istiyorum Bu düşünceler beni sürükleyerek yok ediyor Farkındayım,lakin yapacak hiç birşey yok... |