Altı üstü bir akşamüstü.
Püsküllü bir bellek yarım kalan romanımın ortasına konulan.
Bir de ukde var içimde sabahtan kalan...
Boğaz manzarasında boğazıma düğümleniyor hıçkırıklarım...
Detone olmuş hengamede çığlıklarım.

Altı üstü bir akşamüstü.
Her belaya bir günaydın,
Her vedaya bir neden.
Yakındım içime sindire sindire.
Kendime uzak, uzaklara yakınken...

Suikaste uğramış umutlarımın ürünü bütün sancılar.
Naaşı yeni kaldırılmış ütopyaların.
Gönül şehrimde sokaklardan taşmış ıstırabım.
Henüz kaleme almadığım bir başkaldırıyı hesaplıyorum fütursuzca...
Cahil cesaretime verilecek plaketin hayalini kuruyorum gizli gizli...
Göğsümü gere gere yalnız kalmanın başarısını kutluyorum kimseler görmeden.

Altı üstü bir akşamüstü.
Gökyüzünü teselli ediyorum mahcubiyeti için.
Hatta "Kusura bakma" dediğini duyuyorum bütün kusurların.
Siz de durmayın üstünde!..
Hayatımı kaleme alırken yaptığım imla hatalarının...

İbrahim Halil MANTIOĞLU