Karanlık
Söndürdüm içimdeki güneşin alevini
Işımıyor her sabah baharı hatırlatıp Yıktım umutlarımın kristalden evini Yok ettim varlığımı ardından çöpe atıp Sormayın bilmediğim ucube soruları Saçımın teli artık kıymet sahibi değil Ağzımda cesaretsiz bir kaç cümle kararı Yok, öyle söylenmemiş keşkeler gibi değil! Fırlattım mendil gibi kendimi sokaklara Yağan yağmur ıslattı, ayak izleri malum Kaldırım taşı olsam yahut madeni para Kıymet bilir mi yoldan geçen şu küçük masum? Kitaplar darmadağın kütüphanem yıkılmış Son sayfası ruhumun kayıp nice vakittir Bulamadım harfleri belki hepsi yakılmış Dimağımda son kalan işittiğim akittir H. |