Şiir kafiyedir,
-başında, içinde yada sonunda-
olmasa bile yinede bir uyumu içerir.
Beyinle mutlak ve doğrudan ilişkisi vardır;
Etkiler bizi,
müzik gibi,
tesiri ise anlayabildiğimiz kadardır.

“Anlam” anlamaksa,
sezgi denen;
Bizi içine çeken, tesir eden
-anlamını anlamasakta-
şiirin bir tılsımı vardır,
ve şairin ölümsüzlüğü de bundadır.

“Koşuk” tur Nazım’ın öztürkçesi,
koşa-koşa yakalayan bizi;
İten-içine çeken,
alıp-götüren
vurgudur, ritimdir,
çarkları döndüren kuvvetin
iğmesidir
Hikmet’in

Hikmet; “Bilinmeyen bir neden,
gizemine akıl ermeyen”
bir olgu olarak kullanılır anlamında;

“Söyleyecek çok sözüm vardı insanlarıma,
ama buna izin vermediler”

Cümlesindeki
kelimelerin her biri,
tek-tek harfleri bile bu kelimelerin
-bence başlı başına-
henüz söylenmemiş “şiirler” idiler
Nazım Hikmet’in.

İç-içe, bitmeyen uyumlu bir senfoni,
bizi içine çeken gizemli bir ozan gibi;
Durmadan gelişip-yeniden başlayacak olan
-belkide henüz başlamamış yada sonu söylenmemiş-
bir destandır Nazım Hikmet Ran.