* Hasret kan ağlıyor gözbebeklerimde *
* Kördüğüm atmış kader sana uzanan bileklerime *
* Bir daha sırısıklam oluyor ak kağıtlarda ümidim *

Sen yanımda olmayınca bir yalnızlık dolar içime
Zamansız yağmur bulutları oturur gözlerime
Dolaşırım öyle nedensiz, sensiz sokaklarda
Kedilerle dost oldum, kuşlarla konuşurum yoksun diye

Senli akşamlar tütüyor gözlerimde
Gurbet şarkıları dolanıyor dilimde
Bir kabus gibi her gece karanlıklar
İçimde hasret... gözlerimde anıları taşıyor
Ayrılık yollarında sensiz koşup duruyorum
Ve ben sana gelen yollarda özlemle bekliyorum

Kaç güneş söndürdüm akşamları penceremde
Ayrılık bitecek sandım
Gözyaşlarım bir doldu kadehime
Bir daha tükenmedi
Zehirden tütünlerin dumanında
Seni sayıklıyorum
Kalemim seni yazıyor, dudaklarım seni okuyor

Şimdi sen kanadı kırık bir serçesin
Yaralı
Anasından ayrılmış küçük bir yavru !
Sudan çıkmış bir balık gibi
Meçhul iklimlerdesin öyle işte
Alın benide götürün
Gittiğiniz o meçhullere !
Yine ağlayan geceler gibi gönlüm
Bir yağmur sonrası ıslanmış tüm düşlerim !
Gönlüm gibi sırılsıklam akşamlar
Acılar inadına hüznü yaşatıyor
Ben de yüreğimdeki seni

Ben bu acılarda unuttum beni
Ben bu sokaklarda savruldum delicesine
Yokluğunda
Maviler hep bu gecelerde ağladı siyah güle
Neredeyim nasılım sorma !
Eridi benliğim uzaklığından
Sanıyorum durdu zaman
Geçmiyor hasretine saydığım takvimler
Şimdi bir şarkı ağlatıyor
Uzaktaki bekleyenler için
Mavi kelebeğime

Gelmeyişin volkanlar gibi aktı yüreğime
Kapkara bulutlar gitmiyor başımın üzerinden
Sen, hangi Yusuf’i kuyulardasın ?
Ses vermiyorsun sesime
Mektuplarıma yanıtlar vermiyorsun !
Buzdan eller dolaşıyor yürek sokaklarımda
Bu çatlak duvarlar üstüme geliyor !
Duyuyor musun ?

Rüyalarımdasın
Doğan güneşi görüyorum gözlerinde
Rüzgarın okşadığı siyah saçlarına uzanır elleri
Ben ?
Gecelerin karanlığı ben
Benim, yalnızlığın ecesi
Ta ki pencerelerime
Gün doğana kadar
Güneş ısıtıncaya kadar evrenimi

Günay Koçak

17. 05. 2024