Sağnaklar başlayacaktı belliydi yine gözlerimden
Ben yalnızlığın sokaklarında arıyordum kendimi
Çok eskilerden bir şeyler geçiyordu kalbimden
Anılarım mı yoksa acılarımmıydı bilemiyorum
Bir şarkıydı söylediği kalbimin, sensiz ve yetim !
Sanma ki bir yağmurun damlalarıydı gözlerimdeki
Göz yaşımın selinde boğuluyor yaşantım

Zindanlara türkü tutturdu yüreğim
Baharlar geldi ; sonbahar sokağında solan güller gibiyim
Yürek sızımın ellerindedir hala
Pas tutmuş prangalar
Bir akşamın sessizliğinde söylenen şarkı nasıldır bilirsin
Nasıl olur gözlerine yansıyan aynalardan
Bir umudun çaresiz karanlığı
Boşuna bekleme yitirdiklerini geriye
Döner mi ? dönecek... dönsün !...

Sisli hatıralar içimde, başı dumanlı sırlı dağlar gibiyim
Bir okul yolu, ümitlerim, koşarken hatıralarım
Bilir miydim ki solacak elimde güllerim
Benim yüreğimde daha yaşanmamış acılar var
Biter mi çaresizliklerim, kırılırmı paslı zincirlerim
Dönermiyim geriye bilemem

O, kaygısız gülen aynalarda ben miydim
Unuttum saçlarımda esen çılgın rüzgarları
Acımasız ellerde soldurdum tomurcuk güllerimi
Kırılmış bir resimde duruyor gülen yüzüm
Her mevsim hazandı, güz’dü, karlar düşüyordu
Ümitlerle dolu gençliğime
Yitirdi gözlerim gülüşünü
Dudaklarımda ayrılığın şarkıları

Günay Koçak

16. 05. 2024