nokta gibi susmak bu olsa gerek.
dile gelmesinden korkulan her ne varsa kanıyor, kanıyor ama bir türlü söze gelemiyordu.

oysa içinde fokur fokur kaynayan bir cehennem azabının külleri vardı.
öfkeli bir koronun esiri olmuştu.
kelimeler gırtlağı sıkıyor,
cümlelerse bir bir tıkanıyordu.
sesler içindeki uçurumdan yuvarlanıp gidiyordu.
sesler bir boşlukta boşluğuyla boğuşup duruyordu.

renginden azat edilmişti susmak.
en karanlık zindanların bile üstünü örtüp gizliyordu.

ne dayanılmaz bir güçtü bu.
ruh bir girdabın içinde ölümün dişlisine yarasını sunuyordu.
ne çetin bir yargıydı bu..


''bir sus dur’ağında
şiir boylarında'' içsel bir yağmur altında kendi sessizliğiyle
kendisini çağrıştırıyor şiir.

o gün büsbütün hüzündü. hiç yaşamamış günler gibi ışıksızdı.
ne tuhaf değil mi?..
hava güneşli mi güneşliydi ama
buz gibi soğuktu her şey..
göğsünüzden akıp giden göçün serinliğini kimseye duyuramıyordunuz.


''suskunluğun derin sularında yaptığımız bu yolculukta,
sessizliğin sadece bir eksiklik değil, aynı zamanda güçlü bir ifade aracı olduğunu keşfettik''

şairin iç dünyasına kısa bir yolculuk yaptık.
suskunluğun bilgeliğini keşfettik
duygularının en saf haliyle konuştuğunu duyduk.


eyvallah sevgili beyhude.