„Güneşi gördün yine,
büründün bahar rengine,
küpeli meyvaların olgunlaşmadan bu yaz,.
yine seninle dertleşeceğim biraz

„Hayrı sonunda olsun!“ diyelim;
Ülkemde herşey kötüye yaklaşıyor,
“sonu hayırlı olsun!“ bile diyemiyor dilim,
İnsan denen yaratık gittikçe başkalaşıyor.
Söylenecek şey o denli çok,
ama söylemeye nedense hakkım yok!

Zülfü Livaneli’den bir türkü son günlerde
takıdı dilime
alıp götürüverdi beni 77’lere bilmem neden,
bende takılıp-gidiverdim peşinden.
Bu 2 yıllık hatıra
„Bir Damlacık Ankara“
bana birçok solcu türkü, slogan ve marş
ile olmuştu arkadaş.

Biz Siyasal Bilgiler Fakültesi’de
ARI TİYATRO grubu olarak
-yani salt, karışıksız (=aynı zamanda çalışkan) sanat-
Fransız Kültür Merkezi‘nin desteğiyle
Jean Paul Satre’nin „ÇARK“ oyununu
sahneye koyuyoruz
ve onun Ankara’ya getirilebileceğini umuyoruz.
Tabiki bu bizim için iki-üç numara büyük bir olay;
Fransız-Türk Kültür Merkezi içinse kolay!
Aynı yıl Halil İbrahim Ergün SAHNE GRUBU‘nda
„Santrofor neden asıldı“ oyununda santroforu oynuyor.
Aynı çatı altındayız ,
ama sanatta karşıt bakış açındayız.

Onunla bir gün meyhanede karşılaştık,
doğum yıllarımız aynı, çabucak kaynaştık.
O durmadan yıkamaya çalışıyor beynimi,
ben de o akşam tanımıştım Zülfi Livaneli adlı birini.

Sen onu tanımazsın
Kiraz Ağacı’m,
ama sanırım o tanır seni.
Nereden mi?
Baharı müjdeleyen
çiçeklerinin renginden,
kelebeğinden, böceğinden,
bal toplayan arından,
kızıl küpeli meyvalarının tadından,
birde adından.
Bense onu kısa bir gençlik anımdan;

Solcu ve entellerin gittiği bir meyhane,
-adı Yakamoz’mu, Mahzen’miydi ne-
Siyasal Bilgiler Fakültesi rozetini yakasına iliştirmiş,
bıyığı yeni terlemiş
ben, Can, Deniz ve karşımızda Rana Cabbar,
-Can’ın babasını tanıyor, tanınmış bir yazar-

„Seher yeli çık dağlara,
güneş topla benim için.
Haber ilet dört diyara canım.
güneş topla benim için.“
Diyen biz
güneşi nerde ve hangi dağlardan
toplayacağımızdan bi haberiz.

„Umutların arasından,
kirpiklerin karasından,
döşte bıçak yarasından canım
güneş topla benim için.“
Namalerini
sardalya kutusuna dizili balıklar gibi
10-15 kişi, önlü-arkalı ve yan-yana
8 kişilik bir masada
elde meze dolu tabaklar,
yarı boş-dolu bardaklar.

„Seher yeli yar gözünden,
havadaki kuş izinden,
geceleyin gök yüzünden canım
güneş topla benim için.“
Diye mırıldanırken,
ardımda oturan bir gence
meze tabağını omuz üstümden verirken
tanışmıştım Zülfü Livaneli adlı biriyle.
Yayınevi sahibiymiş,
eşiyle birlikte gelmiş.
-buna da pek emin değilim-
belki de hatırladığım başkasıdır benim?

Uzun yıllar geçti aradan
teyp kaseti ve radyodan
onun birçok türküsü kulaklarımda çınladı
ama „Geceliyin gökyüzünden güneş toplayanı“
-güneşin aydınlığı ile gece karanlığının çelişkisi-
beni
o denli etkilediğinden,
hiç-mi-hiç düşmedi dilimden.“