Terk edilmişliği kalemin: derdest olmuş ömrün tekil kaidesi ve haznesi…

Şimdimi terk eyliyorum şiarında evrenin ölümüne vurucu dalgaların inhisarında nasıl ki kök hücremdir sevgi akabinde aşka kucak açıyorum bile bile yanacağımı bilmezden geliyorum sevmeyen yüreğini ve semazen bir aldanışla nakşeden güne devşirmen acılar ekiyorum belki de devrilesi bir put gibi yıkılası bir tabu/t ve ölümü yarına saklıyorum gerçi andan da uzağım ama ve işte bol keseden andığım dünün kollarında verilen hükmü baş göz ediyorum baş koyduğum kadar haysiyetli bir ömre…

Hanesinde saklı elini sallasa
Ellisi hüznün
El nasıl ki elden üstün
Taçlanan sözcüklerin kaidesi

Hüzünle örülü sarkıtlar misal
Bense dik başlı bir dik açı acının soluyla hemhal
Açtığımsa yüreğim sus pus kesilenlere inat
Verdiğim her Es ve işte yazdığım her şiir aşka biat

Gönlün suresidir hem sevgi
Yüreğin boyutsuz iklimi
Kimse bana ikileten sevgiyi
Hüznümü de çarçur ediyorum şiirin uğruna
Üstüme geçirdiğim hüzün yeleğim
Ummanlara denk düşen yüreğim
Kayıpların şerrine okumasam da laneti

İç güveysinden hallice bir günü
Gönlümün s/üzgün yüzünü
Sunuyorum altın tepside
Sükûnet dilediğim kadar
Surlara serili mademki serlerim sırlarım
Nakkaşı olduğumdan da öte duyguların
Yazmaya doyamadığım kadar şiir ve nesir

Ben ki endamlı bir düş’ üm
Soluk bir gün ışığı değil asla
Karanlığa dahi delebildiğim
Kalemim ve ihtişamlı yüreğim
Ne saklıysa artık fıtratımda.

Metruktür kimi insan nice yüreği taşlayan
Akıbeti ne ise günün
Arşı alaya çıksa ne ki hüznüm?
Kayıp coğrafyalarda
Bayrak açtığım zalim ruhlarda
Saklı ihaneti ve zulmü
Görmezden gelemediğim kadar
Başımı yasladığım İlahi Çınar

Çemkiren varsın olsun karanlık, alabildiğine uzak
Bir minvalde
Kelebek uçuşlu şiirimin de
Delik deşik olmuş gövdesine
Ve işte sığındığım
Ve işte sınandığım
O minnacık kovuk
Alabildiğine olabildiğince saklı iken annemin yüreğinde…