Enkaz Altında Kalan Çocukluğumİnsanlara anlatmayı denedim. Ama insanlar, işilerine geldiğince kapattılar üzerini. Akılları basmadı. Kendileri için kestirme yol seçtiler. İki saniye bile düşünemediler. Anında ilk saniyeden çevrildiler. Düşünselerdi yaşadıklarımı. İntihar etmezlerdi ya! Sonra en yakınlarıma gittim. Yaşattıklarını anlattım. Verdikleri zararın bendeki acısını. Keşke dinleselerdi çırpınışlarımı... Yirmi dört yıldır, duvarlarla konuşuyordum. Onlar duyuyor cevap vermiyorlardı. Allah onlara kalp vermemişti çünkü. Ama insanların da kalbi yoktu. Takatim kalmamıştı artık. Bu sır düşündükçe kanatıyordu yaralarımı. Kimse dinlemiyor, anlamıyordu. Sevmiyordu kimse beni, sevmiyordu duvarlar insanı... |