kalmadı geriye kaybedecek bir şey elde çekildi tetikler
döner namlular sana elbet çektiğin gün gibi

ışıklar sönük kayıp ve karanlık fikirler
yetmez güneş bile aydınlatmaya düşüncelerimi

hisler var tepkime yok sana kalbime dayanmış
içimde patlıyor namlu belki de sayamadığım her gün.

uyanıyorum her gün yeni bir tetiğe
uyanıyorum her gün yeni bir ihanete
uyanıyorum her gün yeni bir karanlığa
uyuyorum her gün taşıyarak,
rüyalarımda iki ucu keskin bir bıçak.

uyanıyorum her gün, kanlı gözlerimle, keskinliğine
doğruların.

uyanıyorum her gün anlamlara boğuyorum bizzat ellerimle
yarattığım tüm kavramları inandığım tüm hayalleri
yaşayamadığım her tutamımı

başlıyorum yaşamaya verdiği keyif ile katil olmanın
hem de en keyifli versiyonu ile olarak katili kendimin

yaşarken duraklıyorum mezar taşlarında
alamıyorum nefes detaylarda
boğuyor beni keskinlik
susmuyor kafamın içindekiler
ediyor devam korkusuzca

buluyorum kendimi mabedimde elimde bir puro
ediyorum ibadetimi gözde kuluyum tanrının
düşebilirim bende cennetten sama el gibi.

ediyorum ibadetimi
yakıyorum kibritimi
atıyorum mezarlığına
yaratıyorum bende koca bir
kibrit çöpü mezarlığı

merhaba, yalan dünya.
gömüyorum kendimi yarattığım yere
kazıyorum düşüncelerimi, mezar taşıma
unutmuyorum, dökmeyi benzin üzerine
koyuyorum iki noktayı, dileklerimle..

Hüseyin Çelik 07.02.2024