Uzanıyorum kumsalda, izliyorum yıldızları,
düşünüyorum onların ölü olduklarını.
getiriyorum aklıma
tek ölünün onlar olmadığını. susmuyor olasılıklar.
konuşuyor akan zaman
ve geride kalan hiçlikler.
yıkılmış bir bina gibi
dikiyorum tekrar tekrar kolonları
inşa ediyorum her şeyi baştan
kuruyorum tüm anlamları
buluyorum tüm iyilikleri
ama geliyorum bir noktaya
yıkılıyor her şey tekrardan

istiyorum bende her şeyi
gitmeyi yolun sonuna
tanımışım bu hayatı
gel et eşlik bana
benim yanımda yerimde var sana
istediğin sürece, sen.
sen, sen ve sen.
yeter ki ol yanımda
göstereyim tüm gerçekleri
olayım senin evini direğin
olayım senin dayanagın
belki dünyan
belki her şeyin
ama tutunmazsan sen bana
inanmazsam sana
ancak yıkılır dururuz.
elbet geliriz sona.

vazgeçer misin?
kısacası her şeyden.

olur musun sadece benim,
bırakıp her şeyi
anlar mısın beni
gidene kadar yolun sonuna

en önemlisi
görür müyüm, hisseder miyim
sonuna kadar saygını
yapar mısın bir gün saygısızlık
yıkar mısın, her şeyi
yoksa vaz geçer misin her şeyden
olması gerektiği gibi.
yoksa bana bahane mi bulursun
kanmam sözlerine
bakarım davranışlarına
görmezsem susarım
beklerim, olurum bir sabır taşı
ama unutma bende ölürüm..

görürüm davranışlarında her şeyi, olan saygını bana.
karışmam işleyişe, akışa.
bilirim bana ne kadar saygı duyuyorsan
ona göre davranacağını.

sustuğunda olmuyorsa, sen konuşurken olsa ne olur.

algoritmama karışmam artık.
olursa olur, hafif dokunuşlarla
deriz en fazla;
işlediği kadar, işlemediği kader.

ne olursan ol, bana net ol
kalmaz belki kolonlar.
ama kalır bugünler ve biraz onur.

domino taşları gibiyiz artık
bir vurunca, ardı kesilmiyor
birikmişlik, zaman, yıpranış
mutluluk, huzur, öfke, hüzün
gözyaşı, çizikler, bağrışmalar
kavram kargaşaları, iç karışıklıklar.

neydi ne oldu?
vazgeçer misin benim için?
ama, her şeyden.

@HüseyinÇeliK⚜️ŞİİRLERİ tarih 11,02,2024