Maviden teni göğün:
Bir buluta öykündüğüm ne ki
Ben zaten boyasız bir bulut olma özlemi ile
Serildiğim kadere serzenişim:
Akça pakça göğün bekâreti
O ki
Bulutlarla hemhal eden her damla
Köhne olmayan bir düşün her saniyesi seninle dolu.
Gitmemeliydin şimdilik gitmedin de:
Ya, yarın?
Ya, öbür gün?
Kalmakla gitmek arasında devasa bir kancada
Salındığından da öte
Sarmalında evrenin sabrımdan son damla
Şükrümü koruduğum kadar
Şefkat filan da dilemezken insanlardan
Gün yorgunluğu değil önem arz eden
Yılların tozunu dumana katan naif bedenin
Gök mavisi gözlerinde saklı değilken artık ışıltılar
Gidip gelmelerin devriâlemi
Soyut ve devasa bir matem
Mabedimin kırık duvarlarından esen meltem
Aslına rücu etti mi de insan
Farazi bir iklim
Söylemekten imtina ettiğim
Sağdan sola değil yukarıdan aşağıya
Gökten zembille inen hüzne veryansın ettiğim
Meğerse kimsem yokmuş, anne:
Senden başkası bana şefkat göstermeyecek
Dün gibi gün gibi
Yarınlar ne ki?
Sensizliğe meyletti mi de kader
Delişmen yüreğimden kopan her parça
Dağınık zihnimin usulca göç ettiği
Şiarında sevgi olmalı hem insanın
Güç değil lakin
Gücümün de çalındığı…