Adı Bahar dızamanın bir yerlerinde hiç kimsenin görmediği ve bilmediği ıssızlıklara karışırken gecenin hain pusuları karanlığın içinde sessiz çığlıklarıyla yemyeşil gözyaşlarının yağmurlarını bırakıp ümitsiz, çaresiz, sessizce bir yıldız kaydı gökyüzünde ve, kayarken o yokluğunun derin boşluğunda kayboldu gitti gözyaşları da hiç var olmamışçasına bir yıldız kaydı gökyüzünden adı Bahar’dı kendi bahar gibi kış ayazlarında o üşüyen elleriyle o da, bir yalancı bahara aldanmıştı açmadan solmuştu gülleri ve, hüzünlü bakardı yeşil gözleri adı Bahar’dı kendi bahar gibi mevsimiydi o sevdanın kış ayazlarına tutulmuş olsa da en güzeliyle yaşanası güzeldi yüreği oysa ki hiç kimse göremedi bilemedi ne o baharı ne de yaşanası güzel yeşil gözlerini o hiç yaşayamadı baharları hep kış ayazlarında üşürdü elleri ve, hüzünlü bakardı yeşil gözleri adı bahar’dı, kendi bahar gibi çiçeklerin en güzellerini açmış ve ısıtmıştı ılık meltemiyle ve nakış nakış işlemişti sevdayı yaşanası bir aşkın en güzeliyle ama onun da,bir gün bir yalancı baharın kış ayazları vurdu yüreğini adı bahar’dı, kendi bahar gibi o, hiç yaşayamadı baharları hep kış ayazlarında üşürdü elleri hüzünlü bakardı yeşil gözleri Mert YİGİTCAN Maltepe / istanbul 07 Nisan 2007 09:00 |
Sıyrılıp giderken de Samanyolu. Bir isim yazılıp silinirken de.
Görmedik vermedi sabaha da deniz bir şey. Sildi götürdü göğün mavisi.
Her şey yaşandı, yaşanmadı; gecenin ılık bağrında kaldı.
Selamla, romantizminiz varolsun.