1987 ile 1993 yılları arasını kapsayan 1. İntifada döneminde yaşanan acı bir olay yürekleri burkmuş, zalim İsraillilerin ne kadar azgınlaştıklarına delil olmuştu...
Bu olayda; İsrail askerleri kendilerine taş atan iki genci ıssız bir yere götürüyor ve yerden aldıkları büyük taşlarla, sopalarla o gençlerin başlarına ve kollarına vurarak kemiklerini kırıyorlar...

-Kum Tufanı-

10

Ey adem, ey aziz!
Ey Kâf kâmili
Ey İbrahimi
Bilirsen, ahir zamanın bu son dramında kendi k/aybındır Kün fe Yekün inkârı
Görüyor musun, bu zül kimin?
Judaean ve Negev’in yakıcı bakışlarında dökülüyor üstüme Tûr Dağı
Yağıyor üstüme Büyük Kızıl Su
Çöl yansısına dikenli yıldızlar düşüyor gökten
Gözlerimde kum, bakışlarım çöl
Feryatlara çekiliyor imtihanlar
Onların gözleri mil, onların gözleri suç!
Bu benim, bu senin, bu tam eksik, bu dosdoğru eğri, bu yok bizim.
Bu ıslak su, bu tozlu kum, kumlu çöl, bu kayadan taşlar, taştan da taş kalpler
-Söyle, gördün mü ey aziz?!
O dişil yüzlerdeki eril iblisi
O ferfecir körlüğü
O beyaz çoğrafyanın kapkara ışıklarını
-Söyle, ey aziz?!
Bu tezatlar çoğulunda artıyor dillerde kâfiri izler
–en çok- kimin bu pak günahlar?..

-Gördüm ben, ben çocukken, çok çocukken daha
Daha o zaman
Dahadan da önce
1. İntifada
Kâbusuma döndü Hanoc’un apokrif hikâyesi;
Vuruyordu Nefilim ellerinde silah ile
Vuruyorlardı hep birlikte
Vuruyordu hepsi acımasızca, hınçla ve zalimce
İçlerinden biri, ellinde keskin bir taş ile vuruyordu
Vuruyorlardı -kinle!-

-Gördüm ey adem
Sırtına doğru dal gibi burkarak incecik bir kolu, vuruyordu bileklerine
Vuruyordu
-acımasızca!-
Kırıldı taşların kolları!
Kırıldı’m
Kırıldı umutlarım ben daha çocukken...

-Gördün mü ey adem?!
Vuran o İblisleri.
İblisten de dahasını, dahadan da daha...

-Gördün mü ey adem?!
-Gördüm -Kendimi!-
Bendim, kollarında taş kırılan
Vuruldu kollarıma taşlar
Kırıldı kollarım
Sonra her sabah öldüm, her seste, çığlıkta öldüm, çocukların bakışlarında
öldüm.
İçimde’n öldüm, sessizce, çokça ve çoğalarak, çocukça öldüm, hep öldüm.
Her gün yeniden…
Kırıldı kollarım
Kırıldım dünyaya… -*‘Yaşamak isterken delice…’-
Sonra içimde büyüyemedi o çocuklar ve hiçbir çocuk...

-Gördün mü ey adem!
-Gördüm, görüyorum!
Vuruyor ceset yüzlü zalimler
Vuruyorlar yine
-hınçla!!!-

Çığlıklar ıslık ıslık çarpıyor yüzüme
Çarpıyor güneşin arşına
Ah bu kin nasıl da bulaştı ruhlara
Ah bu ecel, kaç kez –daha- öleceğiz böyle!?..
Çok yorulduk, üzüldük, çok vurulduk, çok öldük.
Durmadılar.
Durmadan yine vurdular, yorulmadan, utanmadan, korkakça vurdular!
Vurulduk yine, tekrar ile, defa ile, öl ile…

Ah nasıl böyle büyüdü şer, kötülük, bu kin?
Tamamlanmaz oldu hiçbir noksan
Kaçtır bekleniyor ebabil, kanadı yok
Çizilir taşlara g/izler
Düşer taşlara kum kum sesler
Duyan yok, işiten yok!
Kalır taşlarda kollarımın izi...
Herkes çöl…

Hey adem hey, hey bab’aziz!
Bu haham ve papaz diftongu
Nu tapınak muadili
Bu sebep ile bu sonuç ile
Duymaz mısın dünya çığlığını?
Kefenler düşüyor bedenlere, bedenlere ölüm
Düşüyor beşiklere anaların sesleri
Gök mavi düşüyor seslere, düşüyor seslere çöl.
Seslerde arabi eyvah’lar…

Ey sevgili Tanrım!
Unutmadım o acıyı!..
Unutturmayacağım!..

Ey sevgili Tanrım!
Olacaksa bu son olmuyor!
Sürüyor, bitmiyor bu zulüm
Gayrı kopacaksa kopuyor Gazze’de kıyamet…

Ey sevgili Tanrım!
Bu kul mahşerine öfke ile dertteyim, kahırdayım.
O kum, o taş, o Kerbela çöl ile!
-İsyan değil bağışla-
Bu, bu mevsim o çocuklar sana k ü s...
!
!
!

*Nevzat Çelik-Şafak Türküsü