Klişe Yalnızlık Fakültesiböyle zemheri robotları düşerken gökten iliklerime kadar da üşürken ben bir bir banallaşır hayallerim kısır bir döngü içinde... mahkum düşerim o vakit ağustos böceklerinin şenliğine genzi yakan gübrenin kokusuna ve uçarı ellerimle sevişen gelincik ovalarının çer çöpüne dikenler batar yalın ayaklarıma koşmak koşmak koşmak ve kuş dili konuşmak isterim henüz bir nimetken güneşin sarısı ve bir söğüt ağacının gölgesi son meskenim olsun isterim yalnız ve üryan bir ırmağın kovdukça kovalayan* melodisine ah, öylesine muhtacım… ve şimdi ben bu organik ütopyamın adını ”klişe yalnızlık fakültesi” koyarım *Özdemir Asaf H. Korkmaz, Kasım 23 Sthlm |
kal sağlıcakla kuzeyli...
ilhanaşıcı tarafından 11/27/2023 6:33:28 PM zamanında düzenlenmiştir.