Evet hiç kolay değil.
İnsanlar birbirlerinin hayatını karartmadan önce nasıl bir yalnızlığa itikleyip, nasıl derin travmaya sebep olacaklarını bilseler keşke.

Biz alışmışız içimize yara açana sarılmaya,
Ona tutunup, yalan dünyasına kanmaya.

Oysa kıyasıya susup derin mevzularda bakışabilirdik mesela.
Her sabah aynada gördüğümüz surete niçin yaratıldığını hatırlatabilirdik.
Güçlü kelimeleri olmayan dilimize, insan kalabilmeyi öğretebilirdik.
Zira toprakla buluşacak ruhumuza, haddini aşmamayı öğütleyebilirdik.

Kalbimizi yeniden kırmalarına niçin müsaade ediyoruz diye kendimizi sorgulamamız gerekirken, neden sessiz kalmayı tercih ediyoruz.
Neden yaşamı kendimize zorlaştırıyoruz.
Beş para etmez insanlara hak etmedikleri değeri vererek neden yaşam kalitemizi düşürüyoruz.

Sanırım insan yaş aldıkça yorulduğunu, kalbindeki ağrının azalmadığını zamanla daha iyi anlıyor...
Ve ne hikmetse susarak bu ağrının geçeceğini düşünürüz.
Kalbimize en büyük kötülüğü bizden başka kim yapıyor acaba!?

Bu yüzden,
Senin samimiyetine karşılık, samimiyetsiz olanlar adına senden özür diliyorum KALBİM...