SENDE YAŞIYORUM VERAKesildi şehrimin ışıkları Vera Yüreğim yangın yeri Umutlarım enkaz altında Irmakların şırıltısı yok Köyün yeşili Benim nefesim yok Duymuyorum dalga seslerini Ay çırılçıplak Bu gecede odamda efkâr var yine Tutayım diyorum bir ucundan hayatın Yüzüm karanlığın mabedinde Hüznüm büyür büyüdükçe ay sulara inince Gecenin karası çöker içime Adın düşünce dilime Kokun eşliğinde kapanıyor gözlerim Dudağımda yarım kalan bir öpüş Kokuna karışan ben Bende nefes alıp sende yaşıyorum Vera Yıkık kentin yosunlu taşlarına bıraktım düşlerimi Ağladım sende kaybettiğim çocukluğuma Canım yok Heyecanım yok Anamdan kalma bir duada buluyorum yaşama hevesimi Belki öğreneceğim her yaranın gönül yarası olmadığını ama Ben şimdi her şeyi gönül yarası sanıyorum Öznesiz devrik cümleler arasında sıkışmış nefesim Kelimeler takılıyor boğazıma Ben bende nefes alıp sende yaşıyorum Vera Nehirler akıp gitti taş yosuna kavuştu Ateşi yaktın gittin payıma yanmak düştü |