Can dostum TOYNAK şiirinde;
“Ne yazan anlatabilirdi, ne okuyan anlardı” demiş.

Onun verdiği ilhamla;

Bu arada koca Usta Ahmet ARİF’e de
minnettarlığımı belirtiyorum.

***
Gece göğe bakardım suda yüzün gülerdi
Tökezlerdim, düşerdim elim yüzüm kanardı
Bütün türküler susar
Şarkılar kan ağlardı
Kurduğum tüm hayaller
Karaları bağlarken
Gün tükenir şafağa su şeklini silerdi

Bir saksıda kaç çiçek tutunup boy atardı
Aşka durup sabırla mutluluğa yatardı
Ben gölgene düşerdim
Fal açar karanlığa
Yalnız hayal kurardım
Düşerdim ayrılığa
Bir bilsen yüreğimde ne yangınlar yanardı

Sol yanımda bir cennet gülüşünün yanında
Bütün dualar ölü panzehirler canında
Bütün kitaplar ağlar
Şiirler yas tutardı
Aşk sana umut bağlar
Ne hayaller kurardı
Çaldığım tüm kapılar kapanırdı anında

Yorgun düştüm vazgeçtim hem senden hem şiirden
Duramadım ardında göç ettim iklimlerden
Yaz yağmuru kırağı
Çisede gülkurusu
Döktü yeşil yaprağı
Öldürdüm yüreğimi kestim umudu senden
Sensizliğin tenhasıyım
Bir garip hikâyeydim
Ne yazan anlatabilirdi ne okuyan anlardı

TOYNAK

Ben anladım seni yiğidim
Ben anladım

Zifiri karanlıktı zindan
Üzerine kapanan şakırtılı demirler
Zemheriden soğuk
Güneş her gün doğar mı diye kuşkuluydun
Umutların doludizgin aydınlık

Ben anladım seni yiğidim
Ben anladım

Bazen kalabalıklarda yalnız
Bazen de bir iken bin olurdun
Puştun zulasıysa da dört yanın
Sigaran karanfil kokardı
Yüreğin bulutlara el vermiş sönmeyen bir yangın

Dayardın sırtını nemli duvara
Size vermeyeceğim canımı
Çürüsün bütün organlarım

Ben anladım seni yiğidim
Ben anladım.

Bedri Tokul