TOPRAKToprak İnsanın mayası, nebatatın boyasıdır Veysel’in sadık yari, Mecnun’un rotasıdır Bağdır, bahçedir, tarla tapandır çalışana Çoraklaşıp yüz çevirendir ona varmayana Kış gelince ölümü andıran huşûdur Baharda yeniden dirilişe muştudur Madenlere setre, geçmek istemeyene sütredir Gurbette olana hasret, vuslata varana sıladır Ölümdür üzerine kürek kürek atılan da Yaşamdır beşikte ısıtılıp höllük olanda Vatandır üzerinde hayat bulup yaşadığında Namustur namert ayak basıp saldıranda Son duraktır dünyadan ayrılışta Kalkıştır ebedi hayata uyanışta… |