Çok kıymetli bir ablamın geçen sene evladını gencecik toprağa verdiği gün ki acısı, hâlâ boğazımda düğüm .
Ondaki teslimiyet ve vakar ise hayretimde nazar.

Tabutun başında onu teselli ettiğimde
" Allah verdi Allah aldı biliyorum Haticem
elbet dayanacağım ama dayanırkende için için yanacağım "demişti

ne sesini yükseltti ağlayarak ne de küçücük bir sitem
O vakur annenin duruşu tevekkülü öyle dokundu ki içime,
toprağa verdiği evladından çok acısıyla gömdüğü kendi haline yandım .

"Rabbim sana Efendimizin beş evladını toprağa verdiğinde gösterdiği sabrın mükafından versin ablacım" diye sarılıp ağladım.

İşte demişti dönüp bana
sen covidden dolayı yoğun bakımda yatarken yine böyle yanmıştım.
Allah’ım Haticemi evlatlarına ana babasına bağışla diye dua ettim anneni düşünerek, çok zormuş Haticem evlat acısı çok zormuş diye gözyaşları süzüldü yanaklarından

O gün anladım ki sevdiğin birinin acısını üzüntüsünü paylaşmak gerçekten farklıymış.
Yürekten paylaşmak işte bu
kendi acısını yaşarken bile başkasının üzüntüsüyle yandığını da hatırlarmış

Can oldum ona o an candan içeri can
Sanki ben vermiştim yavrumu toprağa.
O kadar derin
o kadar acı bir iz bıraktı ruhumda

Ne vakit konuşsak
zaman hep o an....
zamanın durduğu an.

Rabbim evlat acısı acısı ile sınamasın kimseyi .
Manevi ablamın küçük oğlu Hüseyin’e rahmetle .
El-Fatiha

Hani çabuk geçerdi zaman
hızına yetişilmezdi
hani su gibi akar
nasıl geçtiği bilinmezdi
koca bir yalanmış işte
seni toprağa verdiğim gün
zaman durdu bende

Yelkovan akrebi kovalamaz oldu.
takvimler hep aynı yerde
aylar yıllar geçmez oldu
kulağım duyduğu o gün ki seste
hayalinde g’özümün feri soldu
ayrılık rüzgarı estiği gün
yokluğunla ruhum dondu

Ne yazdayım şimdi
ne baharda
ne zemherideyim
ne de kışta
uğurladığım o son bakışta
benim de vaktim doldu