pusteblume üfleyen kızın gülüşünü ödünç almıştım dün
bütün kırlardaki çiçekler
bütün gökyüzü benimdi
dallarda ötüşen kuşlar
ırmaklardan akan sular benimdi
opera konserlerinde
gemi turlarında hep ben vardım
rengârenk balonları
en uzun kuyruklu uçurtmalari da
uçuran bendim
kimsesiz çocukların
sokak hayvanlarının annesi bendim
en güzelinden hayat fragmanı çekecektim bütün gün
ve annemden yadigâr boyası aşınmış yeşil tahta sandığa
iliştirecektim objektiflere yansıyan
paha biçilmez gülüşümü



olmadı
başaramadım anne
sandık yine ağlama duvarı
hadi pamuk ellerinle sil sahipsiz gözyaşlarımı



âhhh kalbim
şu an neden atmıyorsun mutluluğun merkezinde
yine mi bulutları taşıyan gözlerinden acımasızca
kayıp gitti yıldız misâli bir ömre bedel sevincin


bugün aslında mutluluğun doğum günü pastasını üfleyecektim
pusteblumeler eşliğinde
bahçemdeki kuşlar , börtü, böcek en sevdiğim şarkıyı armağan edecekti
balıklarım saatlerdir prova yapıp
özel dans gösterisi hazırlamıştı
kargalar ağızlarında cevizlerle havai fişek patlatacaktı
musmutlusundan iyi ki doğdun diyeceklerdi bana



hüzün acımasızca sağanak sağanak yağarken gözlerime
bir gıdımlık hevesim yine ğöğsüme yumru gibi oturdu
yok olup gitti minnacık masum sevincim



söylesene gurbet gurbet büyüyen kederim
gülmek ömür boyu yasak mı bana .





nagihan