BEN SENİ SEVERKEN ÖLÜMÜ SEVDİM
Ne güzeldi,ne hoştu bakışların
Narin ellerin vardı,sıcaktı yüreğin Ne zaman ayrılık saati gelse Gözlerin çaresizliğini anlatırdı Birden değişirdi rengi,kızarırdı Hüzün düşer yüzüne, pembeleşirdi Tüm engelleri yıkıp başıma taç ettim seni Bugünlerde hüzün vazgeçilmezim oldu Yalnızlığın her dakika kapımda ecel gibi Pusuya düşürmek için beklemekte Biliyor musun en çok da bu koyar bana Seni severken ölümü bile sevdim Ben gözümdeki yaş ile bastım bağrıma Okyanus deltalarında boğulur yüreğim Bir fırtına çıkmışçasına, savrulur bedenim Soldu,yüreğimin yediverenleri boynu bükük kaldı Bir başıma kaldım,yerle bir oldu anılarım Ben seni severken dünyayı da sevdim Kendime bile dar gelirken kalbim Tahammülsüz anlarda bile seni düşündüm Her şeye rağmen sevdim seni Senin olmadığın bu koca bir kente Meydan okuyup kafa tutabilirdim Patlamaya hazır bir volkan gibiydim Seni severken hiç yorulmadım Sen yaşam kaynağıydın Sensiz ölmeyi hiç düşünmedim Çünkü sen ölmezliğin ta kendisiydin YEŞİLIRMAK |
şiir tümüyle çok güzel ama final cümlesi harika olmuş.
Her şey gönlünüzce olsun..