Benzer boş boşuna yelene insan.

İster ki beşiğe döşekler açıp...
İpekli kundağa belene insan.
Kendini gerçekten sevenden kaçıp...
Aşık olur fikrin çelene insan.

Mor sümbüllü yeşil bağa hükmeder,
Çıkıp zirvesine dağa hükmeder,
Ufku genişletip çağa hükmeder...
Yenilir bağrını delene insan.

Şu dünya sırtında ağır şelektir !
Mal, mülkün tamamı beyaz yelektir !
Ölünce anlar ki Dünya elektir...
Kaçış yok toprağa elene insan.

Kimi kul son ana kadar teceldir,
Kimindeyse gençken sönen meceldir !
Mahiyet muamma ismi eceldir...
Git denmez: kapıya gelene insan.

Gözler görmez olur değişir açı !
Onlarca dostundan kalır bir kaçı !
İhtiyarlık gelir dökülür saçı...
Döner güz ayında melen’e insan.

Hani nerde gençlik değişmiş yapı !
Poşetler dolusu ilacı, hapı !
Piri fani olur dinlenir kapı...
İhtiyaç duyar hoş selen’e insan.

Cumali dünyaya bağlanırsa bel...
Çabuk akıp gider ömür denen sel.
Ötelerden bir ses dediğinde gel...
Benzer boş boşuna yelene insan.