İşte son noktayı koydum kâğıda,
Çilemi yazmaya kalem kalmadı.
Bütün sitemlerim döndü ağıda,
Ruhumu sarmayan elem kalmadı.

Hayal deryasına boşa yâr oldum.
Oltaya takılıp, bir şikâr oldum.
Kıyıya attılar, âşikâr oldum.
Dalgalı gönlümde mahrem kalmadı.

Bir kere aldandım gülün diline.
Baharımı söküp aldı eline.
Heyhat boyun eğdim hazan yeline.
Tenimi okşayan meltem kalmadı.

Bir yük oldu kalbim sanki soluma.
Yetmedi kayalar bindi koluma.
İpekten halılar gelse yoluma,
Ayaklarımda hiç özlem kalmadı.

Aşka kucak açıp her gün hânemde,
Neyim varsa verdim az hazinemde.
Âhım kurşun gibi durdu sînemde.
Huzurlu dünyamdan dirhem kalmadı.

İnsan, fıtratında olunca garip,
Ummadığı yerde bitermiş nasip.
Hasta yatağıma gelse de tabip,
Yarama sürmeye merhem kalmadı.

Geçen yıllarımı sildim özümden.
TÖVBELİ’yim artık, dönmem sözümden.
Hayat ırmak ırmak, aktı gözümden.
Tebessüm edecek bir dem kalmadı.

İbrahim Halil MANTIOĞLU

...kalmadı işte. Çin Seddi üstüne üstüne devriliyor sanki insanın!..