Yitik - 121“-sen huradan get agam” dedi Dereyurtda “-analığım duyarsa, şipler bobamam olacağa bi ğören-mörem olu(r) neminazım, değilise;!” öldüm bittim, kafam basmadı valla çakıldım kaldım deredeki Kocataş’a varmadan yurt edindim Dereyurdu arkalarından bakamadım dönmüş getmiş varmış yeleser tepeyi endişesi “ikimiz” içindi, mutluluk, huzur buydu.. birkaç adım yürümüşüm peşlerisıra neçe sonra tırmandım eski yoldan Sulakyurda, eski yola saptım Kolantaşın altına varmadan. kolladım baktım kaldım huzurluydum, mutluydum Ayşedudum, Ayşedudum . ekledi “analığım, bobam duymasın” diye köylük yerde en büyük kabahat “kahpelik” yakıştırılması yeterdi işin içinde “analık var”dı üstelik zaten merhametsiz biriydi “çamur atar, izi kalır” peşinden olmadık kavga kadın bir türlü sığdırmadı üvey kızını bir demez beş demez, nihayet babası üstüne varırdı o cadı kadını bulsam o gün, tövbe tövbe! gözünün yaşına bakmaz ümüğünü sıkardım bir şey yapacağımdan değildi elbette Ayşeduduma kıyamazdım bağlandı elim kolum ah ahh Ayşedudum . kadersizim, ardısıra bile bakamadım, koyup gidemedim, bir adım oysa bu; O’nu son gördüğümdü.. Ayşedudumu.. öksüzümü O öksüz ben yetim kurbanlık körpe kuzum.. masumum, bebeğim.. Ayşedudumm… dünyalar güzelim kara dutum.. Ayşedudum.. |