İLAHİ ADALET
İLAHİ ADALET
Rahat ol sevdiğim. Yarından geçi yok, giderim bu şehrden! Girdiğim her sokak, yürüdüğüm her kaldırım taşı, sanki beynime kurşun sıkacak düşman gibi. Her köşe başında, pusu kurmuş ihanet, aşka aşık olanların sadakatsizliği, kol geziyor bu şehirde! Adını ansam istemsiz, "Ben gider ve unuturum!" tümceleri, celladı oluyor düşlerimin! Kurunca darağacını, boynumu incelterek, baş eğdiriyor sana dair hayallere! Ve ben, Ölmeden ölüyorum sana! Son sözüm sorulunca; soruya, soruyla cevap veriyorum! Esmâü-l Hüsnayı yokluyor, en uygun sözcüğü buluyorum! Ey Tanrım; Duru bir aşka, engin bir sevgiye, İlahi adaletin bu mudur? Gaipten bir ses; sabret ey kulum! Ben herşeyi görüyor ve biliyorum! Hangi yüreğe ne ektiysen, onu biçersin diyordum! Meğer ben de yanılmışım! Sen o yüreğe aşk ektin, yazık ki, ayrılık biçtin! Dert etme! Çağırır melekleri, istişare ederek, düzeltirim aşka dair erekleri! Ezvah’ı ezeli; uzak sayarak, var ise yürekte, yakındır derim! Yok ise yürekte, ihanet münbittir derim! Efkan ÖTGÜN |