MARAŞ’A MEKTUP — 2

Hasret dumanı tütüp hançeremi yakarken
Gelip de seni mahsun görmekten korkuyorum
Göz göz olup yarandan cerahatler akarken
İncitirim diyerek sarmaktan korkuyorum

Hangi asa değip de yardı yamaçlarını
Top mermisi mi yıktı kalenin burçlarını
Bir gecede ağaran saçının uçlarını
Nasırlı ellerimle örmekten korkuyorum

Bir Kasım sabahında kucağında doğduğum
Palazlanıp büyürken beyaz düşler kurduğum
Şanlı tarihi ile daim gurur duyduğum
Sılamda ağyar gibi durmaktan korkuyorum

Görsen tanıyamazsın çöktü Maraş diyorlar
Ölü toprağı alıp döktü Maraş diyorlar
Kaç Meriğe ağıtlar yaktı Maraş diyorlar
Mezarlıklar şehrine varmaktan korkuyorum

Söyle nasıl silinir alnındaki bu yazı
Hangi merhemi sürsem diner bağrında sızı
Ah benim Türkiye’min bahtı karalı kızı
Yaslı döşüne kazma vurmaktan korkuyorum

Penceresi dökülüp öksüz kalan perdeler
Molozlar arasında tavalar tencereler
Kırık çerçevelerde ağlıyorken resimler
Kendimi şişelere vurmaktan korkuyorum

Bir memleket türküsü dolayıp da dilimi
Hangi yana uzansam çile tutar elimi
Trabzon Caddesi’nde kaybedip de yolumu
Evimin adresini sormaktan korkuyorum

Ey benim bedbaht kentim, ey benim bahtı karam
Nurgül’üm der gözümde tütersin buram buram
Adını her andıkça aha sızlıyor şuram
Diri diri mezara girmekten korkuyorum.

Nurgül KAYNAR YÜCE/ K. MARAŞ